Put a baby in my belly

Wanneer het over kinderen gaat, komt het dierlijke in ons naar boven. De drang om ons voort te planten. Het is een heel speciaal gevoel, dat tikken van die bewuste klok. En tikken doet ze, heel luid zelfs! 

Plots zie je overal kinderen om je heen, smelt je hart bij kleine schoentjes en ben je onderweg onbewust bolle buiken aan het tellen. 

Dus op een dag beslis je om alle logica overboord te gooien. We beginnen aan kinderen! ‘Put a baby in my belly!’ De eerste weken waren spannend. Ik voelde van alles: broebels, kriebels, steekjes… Kleine dingen die ik normaal niet voelde… Toch? Weken werden maanden. En elke maand opnieuw begon ik met goeie moed en vol verwachtingen. 

Enthousiast ben ik altijd al geweest en deze keer was het niet anders. Maar de maanden begonnen op te tellen tot een jaar. En mijn eeuwige glimlach begon precies wat te vervagen. Kende ik mijn eigen lichaam dan echt niet? Zocht ik te veel achter die kleine stomme dingen die ik voelde in mijn onderbuik? Of was ik gewoon gek aan het worden? Misschien toch maar eens naar de gynaecoloog? Of nog een half jaartje verder proberen? 

“Je bent er te veel mee bezig.” 
“Denk eens aan iets anders, dan zal het wel lukken.”
“Misschien moet je eens samen op reis gaan, bij ons is het zo gelukt.”
“Ik ken iemand en na twee jaar proberen hebben ze het opgegeven. En toen plots: zwanger!”
Allemaal goed bedoeld advies, maar toch maakte het me kwaad vanbinnen. 
“Hé, weet je wie er nu zwanger is…?”
“Jaja, het was vanaf de eerste keer ‘prijs’!”
“Goh, die is nu zwanger en dat terwijl ze een spiraaltje had, maar ze zijn heel blij hoor!”
“Het eerste kindje is er nog maar uit en ze is per ongeluk alweer zwanger!”

Allemaal superleuk nieuws, maar ik werd met de dag verdrietiger..

Stilaan begon het binnen te sijpelen… Het was, zonder dat ik het door had, onder mijn vel gaan kruipen. Ik was jaloers! Ik kon ons niet geven wat we zo graag wilden: een hoopje huilende mix-van-ons-twee. 

Een artistieke ziel met een hoek af

Ik heb een artistieke ziel en al heel mijn leven ben ik op zoek naar dat ‘iets met een hoek af’. Bleek dat ik degene was met ‘een hoek af’, op biologisch vlak dan (nu hoor ik familie en vrienden in hun binnenste denken: “Op alle andere vlakken ook hoor…”). En nu verlangde ik ernaar om juist heel doorsnee en normaal te zijn. Een mama. Twee jaar en vier mislukte kunstmatige inseminaties later klopten we aan de IVF-deur. Het enthousiasme was terug! Want met de wetenschap aan onze zij kon het toch niet mislukken…?! 

Samen afzien

Ik slikte flink mijn hormonen. Mijn vriend slikte nog flinker mijn hormonale uitspattingen. Samen afzien dus. De bewuste ‘verwachtingen om in verwachting te zijn’ waren nog hoger dan voorheen.
En ik viel elke maand opnieuw harder dan ooit terug van mijn vrolijke toren. Die toren die in het begin een trapje hoog was, was er eentje geworden tot boven de wolken. De tocht terug naar boven was zwaar geworden, verdomd zwaar. 

Vreemd om te merken dat je verdriet kan hebben voor iets wat je nooit hebt gehad. Voor iets wat je niet kent. Voor iets dat ‘van horen zeggen’ het meest speciale is in heel je mooie leven. Ik heb vriendinnen zien transformeren van fervente feministen in echte moederkloeken (maar dan zonder het ‘kloek’ zijn, wat in het West-Vlaams ‘iemand met een volslank figuur’ betekent). Ik ken er die nooit een foto op sociale media postten en ons nu bijna dagelijks lastigvallen met baby-spam.

En dat allemaal door dat kleine vlezige wondertje van de natuur. 

Het verandert een mens. En ik was al veranderd door de afwezigheid er van. Oh wat wilde ik graag zo’n mini-mensje waarvan je kan zeggen dat alle goeie eigenschappen van jou komen en de vervelende dingen van papa zijn.

De tocht naar de vrolijke toren

Vijf embryo-terugplaatsingen later kan ik het eindelijk van de daken schreeuwen: “Ik ben zwanger! Het is eindelijk aan mij!’ (pardon, aan ons) We verwachten onze oogappel waar we zolang op hebben moeten wachten binnen enkele maanden. Een wezentje dat ons binnenkort elke nacht zal wakker houden en waar we instant op verliefd zullen worden. Een klein schattig monstertje dat voor eeuwig hardnekkig in onze gedachten en onze dromen verankerd zal blijven. 

En nu de tocht naar mijn vrolijke toren eindelijk weer normale proporties heeft aangenomen en mijn glimlach weer op je juiste manier kromt,  had ik weer zin om te lachen. Om heel hard te lachen zelfs, met al die miserie. Ik wou het allemaal wat van me af tekenen. 

Schetsen van stommigheden

Ik begon wat te schetsen over alle stommigheden die ons overkomen zijn in die laatste maanden. Mijn vriend kwam er bij en samen hebben we de hele avond samen op de bank liggen huilen van het lachen, lachen van het huilen en alles ertussenin (ik moet van mijn macho-vriend zeggen dat hij voor alle duidelijkheid niet aan het huilen was). 

We hebben het in een boekje gegoten, voor iedereen die met ons mee wil lachen terwijl de tranen achter je ogen pieken: Over eitjes en bijtjes, ons IVF-verhaal in 32 cartoons. Nu nog even genieten van de rust… Eindelijk zal ik lijden aan het moederkloek-syndroom. En ik zal het beter, zotter, specialer en anders doen dan iedereen! Wacht maar af. Of nee, toch maar lekker niet. Wat is het uitermate heerlijk om zoals iedereen te zijn… Een ‘Janne’ Modaal met een dikke buik.

Maar de baby-spam krijgen ze binnenkort wel dubbel en dik terug!