Thuis in goed gezelschap met vrijwilliger Sylvia

Vertel eens: wat doe je precies?

“Ik ga op bezoek bij mensen thuis of in het woonzorgcentrum. Soms doe ik ook samen boodschappen met hen. Mijn allereerste keer als vrijwilliger ging ik op bezoek bij een 98-jarige dame. Toen ze 100 werd, beslisten we dat ik haar UNO zou leren spelen. Elke donderdag, tot ze 103 was, hebben we samen gespeeld. Zo content dat ze was. En ik maar verbergen dat ik haar liet winnen.”

Je komt in nauw contact met mensen die minder mobiel, erg ziek of eenzaam zijn. Hoe ga je daarmee om?

“Het hoeft echt geen zware bedoening te zijn. Mensen zijn vooral op zoek naar gezelschap. Hun wereld is vaak heel klein. Ik probeer die wat te verruimen. Ik vertel hoe mijn week is geweest, of ik laat foto’s zien van mijn katten. Het zijn kleine dingen, maar voor hen betekent het zoveel.”

“Wanneer ik iemand lange tijd bezoek en dan plots te horen krijg dat ik door omstandigheden niet meer hoef te komen, komt dat hard aan. Ik blijf in vele gevallen bij iemand op bezoek gaan tot die persoon overlijdt. Afscheid nemen is voor iedereen moeilijk, en dus ook voor ons als vrijwilliger. Maar toch ben ik vooral blij dat ik zo dicht bij die persoon mocht staan.”

Waarom werd je eigenlijk vrijwilliger? Het lijkt niet evident omdat je toch ook in aanraking komt met het leed van anderen.

“Ik werd vrijwilliger om de leegte op te vullen na het overlijden van mijn man. Door anderen gezelschap te houden, wist ik mijn eigen eenzaamheid te doorbreken. Uiteindelijk wordt iedereen daar beter van.”

“Zonder het overlijden van mijn man was ik er misschien nooit aan begonnen. Nu hoop ik stiekem dat mijn agenda wat meer gevuld raakt. Want er zijn nog zoveel eenzame mensen die niet weten dat deze service bestaat.”