Samen onderweg met vrijwilliger Frank

Vertel eens: wat doe je precies?

“Ik breng patiënten naar het ziekenhuis of naar een afspraak bij de dokter of de tandarts. Soms ook naar een specialist. Daarvoor rij ik zelfs vanuit Antwerpen naar de zee, of heel uitzonderlijk naar Duitsland. Je brengt heel wat tijd door met de mensen die je vervoert. Iemand die driemaal per week naar de nierdialyse moet, doet dat voor het leven. Of tot aan de transplantatie. En zolang ze op mij beroep doen, sta ik dus driemaal per week aan hun deur.”

“Het is een uit de hand gelopen hobby, zullen we maar zeggen. Eerst combineerde ik het enkele uren per week met mijn job. Nu ik niet langer werk en dus toch maar alleen thuiszit, doe ik meerdere ritten per dag. Er staan intussen al heel wat kilometers op mijn teller.”

Het lijkt niet evident om vrijwilliger te zijn omdat je toch ook in aanraking komt met het leed van anderen. Klopt dat?

“Bij mensen thuis langsgaan zou ik niet goed kunnen. Ik kan goed babbelen maar van zodra ik mensen heel goed begin te kennen, dan krijg ik het moeilijk. Hoe dichter je bij hen staat, des te moeilijker het afscheid wordt. Elke keer wanneer ik iemand thuis afzet, denk ik: ik zou liever ‘salut en tot nooit meer’ zeggen in plaats van ‘tot de volgende keer’. Want als ik iemand niet meer terugzie, betekent dat bij mijn passagiers in de meeste gevallen dat die persoon genezen is.”

Krijgen jullie opleidingen, om jullie als vrijwilliger klaar te stomen voor dit soort situaties?

“Een drietal keer per jaar volgen alle vrijwilligers een opleiding. Dat gaat van een opfrissingscursus van de wegcode tot een EHBO-cursus of vorming rond dementie. Ook de jaarlijkse uitstap met alle vrijwilligers is een leuke manier om elkaar te leren kennen. Uiteindelijk leven vrijwilligers van sociaal contact en daar kan je nooit teveel van hebben.”