De maatschappelijk werkers van Helan draaien mee in de schakelzorg

Aan het woord: Eleni Van Rossem vanuit het schakelzorgcentrum Aalst

Samenwerken is nu belangrijker dan ooit

De eerste dagen in het schakelzorgcentrum zijn een beetje zoeken: mijn collega Rita en ik overleggen uitgebreid over hoe we alles kunnen aanpakken. We overleggen eerst met de sociale dienst van het ziekenhuis voor een patiënt naar ons komt. Eens de mensen hier aangekomen zijn, gaan we zelf bij hen langs. Het is fijn om de patiënten te leren kennen. Indien nodig, ondernemen we meteen al stappen om hun terugkeer naar huis voor te bereiden.

Ook de mantelzorgers van onze patiënten proberen we te leren kennen. Zo kunnen we beter inschatten hoe de terugkeer naar huis georganiseerd kan worden. Als patiënten naar huis gaan, bekijken we of ze nood hebben aan extra ondersteuning zoals poetshulp, gezinshulp en thuisverpleging. Ook aangepast materiaal kunnen we regelen, zoals een ziekenhuisbed, rollator, wc-verhoger, ... Rita en ik doen dit voor patiënten van alle ziekenfondsen. Samenwerken over de normale grenzen heen is nu belangrijker dan ooit.

Na anderhalve week heb ik mijn plaats hier gevonden. Het was niet makkelijk om vanaf dag 1 vlot samen te werken in een gloednieuwe groep professionals. Maar dankzij de inspanningen van iedereen zijn we nu een volwaardig multidisciplinair team. 

Contact met  de patiënten 

Bezoekjes aan patiënten breng je hier uiteraard niet zomaar. Een mondmasker, faceshield, handschoenen, schoenkapjes, ... Het hoort er allemaal bij. Tijdens het omkleden voelt de kans op besmet worden plots zo reëel. Gelukkig stellen de artsen ons gerust: met de aangepaste kledij zijn we echt wel veilig.

We zien de patiënten twee keer: bij aankomst en wanneer ze bijna naar huis gaan. Het zijn zeer dankbare gesprekken. De patiënten hebben nood aan een ondersteunende babbel. Ze zijn al weken gescheiden van hun geliefden en voelen zich eenzaam. Het doet hen deugd, dat merk ik. 

Gaat dit over weken of over maanden? Het is nog onzeker hoe lang we dit zullen moeten doen... In elk geval zullen we tot het einde er alles aan doen om het verblijf van de patiënten zo aangenaam mogelijk te maken en hen in de beste omstandigheden naar huis te laten gaan. Naar huis: daar kijken ze zo naar uit.”

Aan het woord: Alice Lesy vanuit het schakelzorgcentrum Tienen

Het gaat snel: opleiding, planning en opstart

Maandag 6 april. Ik start mijn computer op en zie een mail over de opstart van het schakelzorgcentrum in Tienen. Er is een opleiding voorzien op 7 april. Dat is even schrikken: zo snel opeens! Tijdens de opleiding leren we vooral hoe je het beschermingsmateriaal aan- en uittrekt. Nadien volgt een rondleiding. Eenmaal thuis vind ik een nieuwe mail met planning: op vrijdag 10 april word ik verwacht voor mijn eerste dag in het schakelzorgcentrum. 

Ik ben toch wat nerveus als ik mij aanmeld. In het kleine kantoortje zitten twee maatschappelijk werkers en een hoofdverpleegkundige. Wij blijven in de ‘propere’ zone. Daarnaast ligt de ruimte waar de verplegers, verzorgenden en dokters zich omkleden. Nog wat verder start de ‘vuile’ zone, met de afdeling waar de patiënten verblijven. Wij komen zelf niet in contact met de patiënten, maar voorzichtigheid blijft geboden.

Topteam én een geoliede machine

Elke morgen bekijken we alle digitale patiëntendossiers en noteren we onze taken. Die zijn heel divers: uitwisselen van vuile/propere was, contact opnemen met familieleden van patiënten, ontslag en thuiszorg voorbereiden, incontinentiemateriaal bestellen, … Daarnaast zijn we de hele dag beschikbaar voor familie van patiënten. Ze kunnen ons bellen met hun vragen en wij helpen hen met de zoektocht naar de juiste antwoorden. Ook de aanmeldingen voor het centrum regelen wij. 

De wissel van wasgoed is in deze tijden geen eenvoudige taak. Om propere was te ontvangen, nemen we handschoenen en een plastic zak mee. De familie legt de spullen in de zak terwijl wij die vasthouden. Die brengen we naar de afdeling. Omgekeerd staan wij aan de uitgang van het schakelzorgcentrum en doen de collega’s van de afdeling de vuile was in een zak die wij openhouden. Die zak geven wij dan mee met de familie. 

Het heeft even geduurd voor de samenwerking helemaal op punt stond, maar na 2 weken werken wij samen als één geoliede machine: verpleegkundigen, verzorgenden, de hoofdverpleegkundige en wij, de maatschappelijk werkers. We worden dan wel fysiek door een ruimte gescheiden, maar dat weerhoudt ons er niet van om goed samen te werken en samen een topteam te vormen.”