Naar huis

Een pijnscheut voor elke draai en hobbel 

Langzaamaan, aan de arm van mijn pluspapa wandelde ik naar buiten. De frisse lucht proefde ongelofelijk goed, ik had niet beseft hoe hard ik die had gemist. Het voelde vreemd om te zien dat de wereld niet gestopt was met draaien. Het voelde geruststellend denk ik. Dat alles gewoon normaal was. Ik keek er meer dan ooit naar uit om gewoon terug mee te draaien. 

Het stappen naar de auto ging niet zo vlot, ik was compleet uitgeput door het slaapgebrek, en had een lage bloeddruk. Mijn pluspapa ondersteunde me en zette me veilig in de auto. Volgende obstakel was de gordel, de tranen sprongen in mijn ogen toen die tegen mijn borsten drukte. Dan maar enkel vastgespen aan de heupen. Elke draai en hobbel in de weg bracht een wrede pijnscheut met zich mee. De afstand Knokke-Brugge leek eeuwig te duren. 

Niet in de armen vliegen!

Na veel te lang op mijn tanden bijten kwamen we in mijn straat aan waar mijn man en kindjes stonden te wachten in de deuropening. Ze waren goed ingelicht dat ze niet in mijn armen konden vliegen en heel voorzichtig moeten zijn. “mamaaaaaaaaaaaaa!!!!!” riepen ze, en ze wisten zich geen houding te geven. 

Ze wilden me heel graag knuffelen, maar ze wilden mij geen pijn doen. Zo’n kleine meisjes, en al zo verstandig moeten zijn. De ontlading bij mij was groot. Ik was zo blij om hun te zien, ergens in mijn achterhoofd was ik toch bang geweest dat ik niet zou terugkeren. Ik was ook verdrietig, om al wat ik al had moeten meemaken. Verdriet en blijdschap tegelijk. Die combinatie van emoties deed me huilend op mijn knieën zakken in de deuropening.

Schommelstoel en drains

Toen ik wat bekomen was zag ik dat ze de living hadden ingericht voor mij. Ze hadden de schommelstoel van zolder gehaald, en mooie tekeningen opgehangen. Zo lief. Ik was echt blij om thuis te zijn. 

Eens ik in de schommelstoel zat was het tijd voor de kindjes om mij eens goed te bekijken. Ik had grote witte verbanden over mijn borststreek, 4 lange buisjes die uit mijn lichaam kwamen met aan elk uiteinde een flesje bloed en ik was bleek en bibberig. 

Andere mama 

Dat was niet de mama van 4 dagen geleden natuurlijk. De jongste leek er wel vertrouwen in te hebben en ging spelen. De oudste was gefascineerd door de drains. Ik legde haar uit dat ik elke dag een streepje moest zetten op het flesje om te zien hoeveel bloed er was bijgekomen. Wanneer er bijna geen wondvocht meer uitkwam mochten de buisjes eruit. Ze wilde heel graag de streepjes zetten en bestudeerde met veel zorg hoeveel bloed erbij kwam. Het idee dat ze mij kon helpen troostte haar denk ik. 

Toen de avond viel werd ik rusteloos. Ik had terug flink wat pijn en was nog steeds misselijk. Ik maakte me zorgen, ik zou nu echt wel moeten slapen vannacht, en ik zou echt wel iets moeten eten. Het voelde heel erg mistig in mijn hoofd van de lange narcose en ik had gelezen dat wandelen zou helpen. Maniakaal wandelde ik een uur in cirkeltjes rond de keukentafel. 

Moeizaam

De nacht verliep ook weer moeizaam, een houding vinden was nog steeds niet makkelijk. Het deed me wel deugd om in mijn eigen bed te liggen,  maar ik kreeg steeds meer en meer last van de drains. Die zaten onderhuids over de lengte van mijn borst met de expanders er vlak boven. Een stevig drukverband over gans mijn borststreek zorgde ervoor dat alles onderhuids op zijn plaats bleef zitten. Ik voelde de buisjes goed zitten en had veel pijn aan mijn ribben. Gelukkig zat er steeds minder wondvocht in de flesjes en mocht ik morgen naar het ziekenhuis om ze te laten verwijderen. Wat een opluchting.

Het verwijderen verliep tegen alle verwachtingen in vrijwel pijnloos. En wat een opluchting toen ze eruit waren! Ik kon meteen beter ademen, had minder pijn en veel meer bewegingsvrijheid. 
En dat waren niet de enige voordelen; na een week mocht ik nu ook eindelijk terug een douche nemen. Ik kon en mocht mijn armen niet optillen. Mijn mama heeft me toen in bad gezet en mijn haar gewassen, gespoeld en gedroogd. Wat was dat heerlijk. Nooit nog neem ik het genot van een warme douche en proper haar vanzelfsprekend. Ik was zo dankbaar voor dat kleine geluk. 

Ik had terug wat moed gevonden, de drains waren weg, ik was lekker gewassen, ik had meer bewegingsvrijheid, ik was zelfs al wat minder misselijk. 
Morgen was het vast nog een stukje beter. 

Zou ik al durven uitkijken naar de eerste afspraak om de expanders bij te vullen?