Gastblogger Pilar DDay De operatie

Ik had een ruime kamer alleen; met zicht op de parking van het ziekenhuis. Geen tijd om heel zenuwachtig te worden want ik kreeg preventief een pilletje om te kalmeren. Verschillende verpleegkundigen en dokters hadden gehoord dat een meisje van vijventwintig een dubbele mastectomie zou ondergaan in hun ziekenhuis, en kwamen mij succes wensen. Iedereen was heel warm en begripvol en ik voelde mij veilig. 

Na een tijdje kwam de plastisch chirurg op de kamer om alles af te tekenen en foto’s te maken. Normaal gezien gebeurt dat in de operatiezaal, maar om alles rustig te doen verlopen kwam hij alvast op de kamer. Nu begon het toch echt spannend te worden, ik verwachtte elk moment een klopje op de deur om me te begeleiden naar de operatiezaal. 

Verkeerd

En toen bleek dat de verkeerde implantaten waren besteld. Er moest dus noodgedwongen iemand voor mij worden geopereerd, in afwachting van de juiste implantaten. Mijn operatie werd verplaatst naar de namiddag. Heel vervelend, maar zo’n dingen gebeuren natuurlijk.

Gelukkig was mijn mama er om me wat af te leiden. Op een gegeven moment waren we zo hard aan het lachen dat ik even vergat waar ik was. Tot mijn maag me eraan herinnerde dat er nog een operatie op het programma stond, want ik moest dus nog steeds nuchter zijn. 

Het is zover.

Kort na de middag kwamen ze me dan eindelijk halen. Helaas was het preventieve pilletje toen terug uitgewerkt. De zenuwen sloegen plots heel hard toe. Bij het afscheid nemen van mama vloeiden er dan ook traantjes, maar ik hield me sterk.

Eenmaal op het operatiekwartier aangekomen ging het snel. Iedereen wist wat ik er kwam doen, en ik werd geen moment alleen met mijn gedachten gelaten. De anesthesist kwam vragen stellen, verschillende mensen kwamen mij succes wensen, mijn bloeddruk werd gemeten, mijn hart werd gecontroleerd en er werden nog meer vragen gesteld. Ik had een aantal jaar eerder voor het eerst een operatiekamer gezien tijdens mijn keizersnede, maar het blijft ongelofelijk indrukwekkend. Al die verschillende apparatuur, zoveel mensen, die operatie tafel, die grote lamp, en de geur van ... niets. 

Voorsmaakje van de pijn

In de operatiezaal was het tijd om het infuus te prikken. Dat ging zoals gewoonlijk niet vlot. Ik zou een soort van klepjes in mijn bloedvaten hebben, die ervoor zorgen dat de naald niet kan doorschuiven. Na 2 keer proberen in mijn hand besloten ze om het infuus dan toch maar in de binnenkant van mijn arm te prikken. Ook op die plaats ging het maar moeilijk. 

Ik kreeg ondertussen een voorsmaakje van de pijn die me te wachten stond en de moed zonk me in de schoenen. Gelukkig was de plastisch chirurg ondertussen aangekomen. Nog even een momentje van rust toen hij mijn hand vastnam en zei dat hij heel goed voor mij ging zorgen. 

Wakker 

Het volgende dat ik me herinner is de stem van de anesthesist. “Ze is wakker” zei ze, “en ze heeft lekker warm” klonk het opgewekt. Ik voelde hoe een aantal mensen me optilden en in een zacht ziekenhuisbed legden. Ik hoorde verschillende vreemde geluiden, maar kreeg mijn ogen niet open. Daarna moet ik weer weggezakt zijn, want het volgende moment lag ik op de muisstille recovery. 

Ik hoorde enkel het zachte gepiep van mijn eigen hartslag op de monitor. Ik had een vreemde chemische smaak in mijn mond en mijn keel deed pijn. Bewegen lukte niet goed, mijn armen voelden verlamd, enkel mijn voeten kon ik wat heen en weer wiebelen. Mijn borsten brandden, mijn ribben voelden gekneusd, op mijn borstbeen stond precies een vrachtwagen geparkeerd, en ik kon niet goed inademen. 

Er zat nog steeds zalf in mijn ogen, en toen de verpleger merkte dat ik wakker was; kwam hij met een nat doekje mijn ogen uitwassen. Hij vroeg of alles in orde was. Na enkele minuten kwam de anesthesist die zei dat hij me met rust moest laten omdat ik moest bekomen van een zware operatie. Ik schrok van haar woorden, was die operatie echt zo zwaar geweest? Ik staarde naar de klok en de tijd kroop voorbij. Ik wenste dat ik kon verder slapen, maar ik was veel te onrustig. Ik was officieel in de hel. 

Na een eeuwigheid mocht ik terug naar mijn kamer. Ik was zo blij om mama te zien. Op voorhand had ik haar instructies gegeven; “Als ik terug kom van de recovery wil ik mijn kousen aan, en moet je mijn haar in een staart doen”.  Ze had mijn kousen op de verwarming gelegd en haalde daarna mijn haar uit mijn gezicht. Ze moest niet vragen hoe het ging, want ze wíst wel dat ik me ellendig voelde.

En toen ging het even mis

De pijn was verschrikkelijk. Je wéét dat het pijn gaat doen, en probeert je daar iets bij voor te stellen, maar dat is niets vergeleken met de realiteit. Om de zoveel tijd kwam een verpleegkundige mijn temperatuur en bloeddruk meten, en medicatie toedienen. Bijna onmiddellijk na het toedienen van een middeltje om inwendige bloedingen tegen te gaan ging het mis. De huid over gans mijn lichaam stond in brand, ik werd bloedrood, begon hevig te zweten en viel bijna flauw. Een allergische reactie.

Meteen stonden een heleboel mensen rond mijn bed en iemand koppelde het infuus af. Gelukkig werd ik ondertussen spuugmisselijk en begon ik spontaan over te geven - je moet eens proberen overgeven zonder borstspieren ... Zo raakte de medicatie snel uit mijn systeem. Ik was zo geschrokken door de situatie dat ik nu echt helemaal mijn kluts kwijt was. 

Nog tot ver voorbij het bezoekuur bleef mama zwijgend naast mijn bed zitten. Ze vertrok uiteindelijk met de woorden “over twaalf uren sta ik hier terug, begin maar af te tellen”. 

Dat was het dan.
En zo liep dé dag waarvoor ik jaren had gevreesd eindelijk ten einde.

Het is gebeurd. 

Ik had mijn kans op borstkanker doen zakken van 91% naar minder dan 5%.