De beslissing

“Hm, in uw rechterborst zien we iets vreemds, mevrouw... Drie verschillende letsels om precies te zijn… Cystes zijn het niet want die zijn gevuld met vocht en zouden er dus zwart uitzien op de echo, opgezette klieren zijn het ook niet, verdikte melkklierkanalen zijn het ook niet... Nee, de binnenkant is zwart, dat wijst sowieso op een tumor. Maar de kans is groot dat het gewoon goedaardige tumoren zijn."

Met de statistieken in mijn nadeel (91% kans op borstkanker op jonge leeftijd) zat er niets anders op dan het afwijkende weefsel verder te laten onderzoeken. Een paar uur later lag ik al in een donkere kamer in een ander ziekenhuis, met mijn mama, een zeer bekwame radioloog, en 2 verpleegsters rond mijn bed.

Naaldbiopsie maal vijf 

De sfeer was grimmig. Het was dezelfde arts - specialist in echografisch geleide borstbiopsies- die ook bij mijn familie kanker had vastgesteld. Ze besloten het gezwel te onderzoeken met een naaldbiopsie. De procedure zou ongeveer 1 uur duren.

Om te beginnen kreeg ik 2 verdovende prikjes in mijn borst. Daarna maakten ze een snede van 3 millimeter in de huid, waardoor ze met een speciaal apparaatje een dikke naald in het letsel ‘schoten’.  Met die techniek kunnen ze fijne weefselcylinders nemen, wat een beter onderzoek toelaat. Omdat de tumor zo groot was, moesten ze dezelfde procedure nog 5 keer opnieuw doen.

Machteloos

De verpleegsters hielden me vast, de dokter maakte een sneetje, schoot in de tumor, verzamelde het weefsel in een potje en begon opnieuw. Mijn mama zat machteloos aan het voeteinde van mijn bed, en ik was alvast aan het nadenken over de combinatie zwangerschap-chemo. De artsen spraken ondertussen over een clustertumor die zich verspreidde over de volledige lengte van mijn borst. 

Succes met de behandeling... 

Nadat ze voldoende weefselstalen hadden genomen, lapten de lieve verpleegsters mij op en liet de arts weten dat de resultaten een paar dagen op zich zouden laten wachten. Toen we de kamer uitgingen wensten de verpleegsters mij en mijn mama succes met de behandeling. Hun gezicht sprak boekdelen…

Afscheid

Ik ging naar het toilet, en voor het eerst in die 2 dagen kraakte ik. De eerste 5 minuten heb ik al huilend naar adem staan happen tegen de deur.  Ik kon niet geloven dat ik plots in deze nachtmerrie was beland. Achteraf bekeken nam ik toen onbewust afscheid van de baby in mijn buik. Ook al hadden ze mij gezegd dat er tegenwoordig chemokuren worden gegeven tijdens de zwangerschap.

Ik kon het idee maar niet van mij afschudden dat die kleine foetus in mijn buik chemo zou binnenkrijgen terwijl hij of zij perfect gezond was. De dagen daarop spendeerde ik afwisselend kijkend naar mijn pijnlijke blauwe borst met de 6 gaatjes in en mijn beginnend bollend buikje.

Onding in de weg

3 dagen later kreeg ik verlossend nieuws. De cluster in mijn borst was een goedaardige bindweefseltumor genaamd fibroadenoom. Omdat een fibroadenoom hormoongevoelig is kan de grootte tijdens een zwangerschap veranderen. Vanwege de grootte deed ik er wel goed aan om het knobbeltje operatief te laten verwijderen na de zwangerschap.

De artsen verzekerden me dat fibroadenomen niet plots kwaadaardig worden, maar dat het in de toekomst niet mogelijk zou zijn om betrouwbare controles uit te voeren met dat onding in de weg.

En toen kwam de beslissing

De beproeving van afgelopen week deed me beseffen dat ik dit niet wilde: in angst leven, wetende dat het vroeg of laat toch slecht nieuws zou zijn. Ik nam een beslissing: als de baby geboren was, zou ik beginnen zoeken naar een geschikte plastisch chirurg voor een preventieve borstamputatie.

De rest van mijn zwangerschap bleef ik het moeilijk vinden om mij verbonden te voelen met de baby in mijn buik. Ik was ze immers, naar mijn gevoel, bijna kwijt geweest.