About yesterday

Op mijn zij liggen ging ook niet, want dan kreeg ik een snijdende pijn in mijn borsten en voelde het alsof alles openscheurde. 

Mijn nacht bestond dus uit rechtstaan, zitten op mijn bed, nog eens proberen neer te liggen, te veel pijn hebben, terug rechtstaan, misselijk zijn, nog eens gaan liggen en zo verder tot het ochtend werd. Toen het ontbijt kwam, kreeg ik terug wat vechtlust. Ik had de nacht overleeft. Vanaf nu kon het enkel nog beteren vond ik. Ik helaas geen hap binnen want ik was nog steeds heel erg misselijk. 

Geen kwaadaardige cellen. Voorlopig.

Vervolgens kwam de chirurg langs voor een controle. De borsten zagen er goed uit en hij was tevreden met het resultaat. Hij vertelde dat het weggenomen borstweefsel was opgestuurd naar pathologie om te worden onderzocht. Ze hadden geen kwaadaardige cellen gezien op de MRI-scan, maar om helemaal zeker te zijn moesten de weefsels nog microscopisch worden onderzocht. 
Moesten er dan toch kwaadaardige cellen gevonden worden, kon er nog een nabehandeling worden opgestart.

2 weken moest ik wachten op deze resultaten. Ik besloot me te focussen op mijn herstel van de operatie en voorlopig niet na te denken over een eventuele nabehandeling. 

De verzorging

Toen de arts weg was was het tijd voor mijn verzorging. Een lieve verpleegster kwam me wassen. De wonden op mijn borsten waren dichtgeplakt met huidlijm, met daarboven steriele verbanden. Daardoor kon ik enkel de vorm van mijn nieuwe borsten zien, en niet het litteken. Ik was stiekem een beetje opgelucht want daar was ik nu toch nog niet klaar voor. 

Mijn bovenlichaam was oranjerood van het ontsmettingsmiddel die ze voor de operatie hadden gebruikt. Het gaf me een chemische geur en het voelde plakkerig door het overmatig zweten door de allergische reactie van gisteravond. 

Het besef

Ik zat halfnaakt op een wit krukje in de badkamer, de 4 drains langs weerszijden van mijn lichaam, en mijn infuusstandaard in de deuropening. Ik probeerde uit alle macht niet flauw te vallen. De verpleegster maakte zich klaar om met een washandje mijn rug te wassen. Toen het natte washandje voor het eerst mijn rug aanraakte kreeg ik kippenvel, het water koelde me af. 

Wat vervolgens gebeurde is heel moeilijk met woorden te omschrijven. 

De huid op mijn borsten, rug en armen trok samen en de kleine donshaartjes gingen rechtop staan. Ik voelde de huid op mijn borsten herhaaldelijk samentrekken en terug ontspannen, als een soort oppervlakkig spasme. Mijn huid probeerde te communiceren aan mijn hersenen dat er geen tepels meer waren om hard te laten worden. Mijn borsten leken wel in de war, het voelde als een soort van ontploffingetjes in mijn hersenen, alsof de telefoonlijn was doorgeknipt.

Ik had fantoom stijve tepels. Ik voelde ze wel, maar ze waren er niet meer. Daar was het besef. Ik had geen tepels meer. Geen. Tepels. 
Mijn positieve ingesteldheid kreeg een slag in het aangezicht. 

'Spaghettisyndroom'

Na de verzorging was ik compleet uitgeput. Ik wist niet waar te kruipen om wat uit te rusten. Tegen de middag was ik zodanig oververmoeid dat ik de pijn niet meer de baas kon. De verpleging stelde voor om morfine te nemen. Ik had dit voorlopig geweigerd omdat ik bang was na die reactie van gisterenavond, maar er was nu geen andere optie meer. Na het toedienen van de morfine werd mijn gezicht knalrood en begon ik te zweten, maar ik werd ook erg slaperig.

Toen ik weer wat bij kwam zat mijn mama aan mijn bed. Wat was ik blij om haar te zien. Ze constateerde dat mijn 4 drains in de knoop zaten en probeerde die te ontwarren. Lachend vertelde ze dat dit in het ziekenhuis het 'spaghettisyndroom' werd genoemd. De luchtigheid die mama bracht deed deugd. Ik nam zelfs een foto van haar met de 4 ontwarde drains met flesjes.

Om de dag te eindigen keken we op TV naar een herhaling van van een populaire talentenjacht. 'Volgende week deze tijd kun je de finale bekijken vanuit je eigen zetel, en is het ergste achter de rug', zei mijn moeder.

En ze had gelijk. Ik was op goeie weg.