Nathalie De Graef koos bewust voor een leven zonder kinderen

“Toen ik een twintiger was, heb ik samen met mijn partner besloten om geen kinderen te maken. Dat beslissingsproces liep niet over één nacht ijs. Het heeft een paar jaar geduurd vooraleer ik echt durfde uitspreken: oké, het is nu beslist.

Het was een keuze voor onafhankelijkheid en een autonoom leven. Ik ben bijvoorbeeld gepassioneerd door reizen. Als persoon zonder kinderen lukt dat makkelijker. Dat geeft me een enorm gevoel van vrijheid.

Blotevoetenpad

Die beslissing was een grote stap, maar ik was er samen met mijn partner helemaal mee in het reine. Alles verliep vlot, tot mijn vrienden kinderen begonnen te krijgen.

Toen werd het plots een issue in mijn leven en dat had ik helemaal niet zien aankomen. Niet dat ik er niet meer bij hoorde, maar toch … Plots ontstaat er een ‘mama en papa club’, die weliswaar heel mooi is, maar die zich toch ook wel wat van mij afzette.

Er kwamen ineens meer uitspraken in de trend van: “Ja, maar jij begrijpt het niet.” En: “Wacht maar, je bent nog jong.” “Ja, maar jij hebt nog geen kinderen.” Tegelijkertijd werd ik wel zekerder van mijn stuk. Ik zag dat mijn keuze de juiste was voor mezelf.

Na verloop van tijd werd het een ontbijt in plaats van een etentje ’s avonds. Want een babysit is duur en dat snap ik. Maar dat was wel elke keer het geval. Gaan we ook nog eens ’s avonds eten of niet? Gaan we ook nog eens samen dansen? Of gaan we nu elke week naar het blotevoetenpad? Ik wil het gerust wel eens meedoen, maar elke keer …? En dan kom je plots in een binnenspeeltuin en denk je: ‘O, dit is waarom ik geen kinderen wou!’

Risico

Mijn verhaal is een verhaal van onafhankelijkheid. Dat is mijn belangrijkste argument om geen kinderen te willen. Een kind op de wereld zetten is actief iets in de wereld zetten waarvoor ik verantwoordelijk moet zijn en dat hoeft voor mij niet. En dat is niet egoïstisch, want dat baby’tje bestaat nu niet. Er is niemand anders die nu opgezadeld is met die verantwoordelijkheid.

Bovendien vind ik het een enorm risico. Mijn relatie is één groot liefdesverhaal, een mooie romantische komedie. Ik zit niet te wachten op een plot twist die tot iets leidt dat ik niet kan inschatten.

Als jonge vrouw zag ik op een gegeven moment heel weinig gelijkgestemden. Of mensen met dezelfde keuzes. En daardoor leek het soms alsof wij er niet zijn. En alsof mensen dan ook maar geen rekening moeten houden met ons standpunt.

Heel wat mensen zijn ongewild kinderloos. Of werden geconfronteerd met het verlies van hun kindje. Ook die mensen maken ongewenst deel uit van het team dat nu geen kinderen heeft.

Het leven vieren zoals het is

Ik voelde dat ik met mijn gevoelens niet meteen bij iemand terechtkon. Ik had nood aan steun. En dus heb ik beslist om mijn stem luider te laten weerklinken en heb ik een Instagram-account opgestart. Zo kan ik echt zeggen wat ik bedoel, met alle nuances.

Mijn Instagram-pagina heet ‘Al mijn vrienden hebben kinderen’, wat dus helemaal niet verwijtend is: het is gewoon hoe het is. En zo ben ik wat beginnen bloggen over mijn perspectief. Hoe kijk ík daar nu naar? Ik wil er ook altijd een snuifje humor in brengen, want aan giftig zijn heeft niemand iets. Ik wil verbindend zijn. 

Het account is in snel tempo gegroeid. Dat heeft mij werkelijk goed gedaan want ik dacht dat ik de enige bewust kinderloze vrouw ter wereld was. Wat totaal niet het geval blijkt te zijn.

Dat team is zo groot en het gaat niet alleen over vrouwen. Het gaat ook niet alleen over mensen die bewust kinderloos zijn. Het gaat ook over mensen die nu toevallig kinderloos zijn. En dat is allemaal oké.

We durven het leven te vieren zoals het is. We durven ons perspectief in de verf te zetten. Er ontstaat geleidelijk aan wat meer begrip voor dat standpunt. Ik werk nu ook aan een boek. Gewoon om die stem aan bod te laten komen. Mijn stem is die van heel veel mensen.

Spiegel

Mijn account zou niet werken als het alleen maar mijn online dagboek was. Ik kaart herkenbare situaties aan waaruit ik het universele probeer te filteren. Ik ga op zoek naar het gemeenschappelijke, ook al ben jij ouder en ik niet.

Schrijven voor de klaspop bijvoorbeeld. Dat heb ik altijd zeer gek gevonden en daar drijf ik de spot mee. Van mijn 6.000 volgers zijn er de komende weken ongetwijfeld een honderdtal een tekst voor de klaspop aan het schrijven. Als tante kan ik naar een klaspop kijken en denken: Jezus, ben ik nu een dagboek aan het schrijven voor een pop? En een mama kan dezelfde gedachten hebben.

Zo houd ik soms een spiegel voor, maar met alle liefde van de wereld. De humor van situaties waar ouders met hun kinderen in belanden, is voor iedereen een aanknopingspunt. Of je nu kinderen hebt of niet.