Mama van een sterrenkind: Sharon deelt haar verhaal

“Mijn man Stefaan en ik werden op 1 april 2012 papa en mama van Nina, ons tweede kindje. Hoewel mijn moederinstinct mij toch al ergens had aangegeven dat er iets niet juist was, was het eigenlijk 36 weken lang een perfecte zwangerschap. De gynaecoloog bevestigde dat ook. Ik had ook erg genoten van mijn zwangerschap.

Maar meteen na de geboorte zagen we dat Nina geen zuurstof kreeg. Niemand wist wat er aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat ze een open middenrif had, waardoor haar organen volledig door elkaar zaten.

We zijn vervolgens met spoed overgebracht naar de NICU van het UZ Gent, de dienst intensieve zorg voor pasgeborenen. Ze wilden Nina aan de hart-longmachine leggen zodat ze wat zou kunnen aansterken. Maar het overbrengen naar die machine heeft ze niet gehaald.

Heel veel vragen

Je verwacht een gezond kind op de wereld te zetten en dat blijkt niet het geval te zijn. Dat is bijzonder moeilijk om te verwerken. Je blijft met een heleboel vragen zitten waar je tijdens het rouwproces geen antwoorden op krijgt.

De ‘wat als’-vraag bijvoorbeeld: wat als we het wel hadden geweten? Maar het is gegaan zoals het gegaan is en dat kan je natuurlijk niet veranderen.

Ik heb toen een bevriende fotograaf opgebeld. Die heeft ontzettend veel gezinsfoto’s genomen. Door het overlijden beseften we dat het nu of nooit was. Op die manier hebben we echt proberen te genieten van de korte tijd die we hadden met haar.

Een eigen plekje

We hebben Nina begraven op het kerkhof van Deinze. Je wordt erin gesmeten en plots moet je allerlei keuzes maken. Haar grafje is al een paar keer beschadigd geweest door vandalisme. Dat is telkens heel pijnlijk.

Als we het zouden kunnen overdoen, hadden we haar laten cremeren om haar bij ons thuis te hebben. Anderzijds is het voor mijn ouders en voor anderen die haar in het hart dragen, ook wel goed dat ze een plek hebben om naartoe te gaan.

Bij ons thuis heeft ze haar eigen plekje. In het begin was dat een hele muur met kaartjes en alles wat ik van haar had. Na enkele jaren werd de muur wat kleiner en nu is het een tafeltje geworden met een foto en een kaars erbij.

Soms zet ons dochtertje Ellis daar een popje bij of plakt ze er stickers op. Alles wat ik van Nina heb, zit nu in een grote koffer waar ik haar geboortekaartje op geschilderd heb.

Ook ons sterrenkind is deel van het gezin

Al onze kinderen weten wie Nina is en wat ermee gebeurd is. Ook zij huilen soms omdat ze haar missen. Ellis wordt nu zes en dan begint het besef van de dood te komen. Ze wil dan naar haar foto’s kijken en telkens rollen de tranen over haar wangen …

Als Nina jarig is, vieren we haar. Met taart, ballonnen en een klein cadeautje voor op haar graf. We beschilderen steentjes die we bij haar kunnen leggen. We halen altijd een hele grote ballon, met het cijfer van haar leeftijd: nu was dat een grote 10. Die hangen we dan bij haar op het kerkhof.

En voor Sinterklaas is de jongste volop in de boekjes aan het kijken om iets voor haar zus te kiezen. Nina maakt als sterrenkindje echt deel uit van ons gezin.

Regenboogkind

Toen Nina gestorven is, zei ik dat ik geen kinderen meer wilde. Ik wilde dit niet meer meemaken. Maar je mist ook het koesteren en het knuffelen. We hadden natuurlijk al Luca, de oudste. Die sleepte ons vooruit, want we moesten er zijn voor hem.

Daardoor hebben we dan toch nog vrij snel beslist dat we nog een kindje wilden om voor te zorgen. Zo heb ik alles nog eens opnieuw beleefd: dat was heel moeilijk. Je hebt wel de hoop van je derde kind, maar Loïc heeft gedobberd in mijn verdriet. Dat was verschrikkelijk.

Ik heb heel veel gehuild, maar hij heeft er gelukkig niets aan overgehouden. Dat is een spring-in-t-veld. Een echt regenboogkindje, zoals ze kinderen noemen die na een overlijden komen.

In die tijd wilde ik ook geen andere baby’s vasthouden. Ik wilde eerst opnieuw een kind van mezelf voelen vooraleer ik een ander baby’tje vasthield.

Als ze pas gestorven was, had ik het gevoel dat mijn leven geruïneerd was. Nu doet het nog altijd pijn en mis ik haar nog altijd. Het gaat nooit meer weg en het is iets wat je heel je leven met je meedraagt, maar je leert ermee leven.

De pijn wordt zachter. Ik kan er nog altijd om huilen, maar het is anders. Ik kan opnieuw genieten van het leven en ik ben echt gelukkig ondanks alles wat we hebben meegemaakt.

Boven de wolken

Bij de geboorte van Nina was ik al fotografe in bijberoep. Zo is geleidelijk aan het idee ontstaan om andere ouders die hetzelfde meemaken, te ondersteunen met een fotoreportage.

In mijn eigen rouwproces had ik namelijk vastgesteld dat er lotgenoten waren die er absoluut niet aan gedacht hadden om foto’s te maken. Ik voelde dat ik daar iets mee moest doen, dat dat anders kon.

Zo is uiteindelijk onze vzw ‘Boven de wolken’ geboren, ook in april, op 14 april 2016. Wij bieden een fotograaf aan voor de ouders die zich in dezelfde situatie bevinden.

We zijn gestart met een 30-tal fotografen, nu zijn het er 300. Intussen hebben we daar toch al meer dan 4 000 ouders mee geholpen.

De activiteiten van Boven de wolken zijn voortgekomen uit ons verlies, waardoor ze veel troost geven. Nina maakt voor veel mensen een verschil en dat doet ons deugd.

Het is altijd heel heftig: het doet er niet toe of een kindje nog levend geboren wordt of overlijdt in de buik. Zodra je een positieve zwangerschapstest hebt, voel je je mama en zie je een toekomst met je kind.

Ervaringsdeskundige

Tijdens een fotosessie ben ik natuurlijk een ervaringsdeskundige die de andere ouders kan helpen op dat moment. Als ik voel dat het kan, zeg ik het dan ook vaak: ik heb het ook meegemaakt, geniet van je kind.

Wij hebben Nina ’s avonds al afgegeven en daar heb ik nog altijd spijt van. De tijd is altijd te kort, maar één dag extra had toch mooi geweest. Als ik nu zie wat we doen met Boven de wolken, zou ik het zelf ook helemaal anders doen. Je hebt alleen maar dat ene moment. Dat moet je vastgrijpen om nooit meer los te laten.

Voor alle info over de werking van de vzw Boven de wolken: www.bovendewolken.be.